Henk verloor zijn Vrouw

Die Avond

Ingrid ging naar de supermarkt. Gewoon, boodschappen halen voor het weekend. Ze gaf me een kus, "tot zo," zei ze. Ze zou een halfuur weg zijn. Hooguit drie kwartier. Dat waren haar laatste woorden tegen mij.

Om 19:43 ging de deurbel. Twee politieagenten. Zodra ik ze zag, wist ik het. Je weet het gewoon. "Is dit de woning van mevrouw Ingrid van Dijk?" Mijn knieën werden slap. "Er is een ongeval geweest," zei de vrouwelijke agent voorzichtig. "Het spijt ons u te moeten vertellen dat uw vrouw ter plaatse is overleden."

Ter plaatse is overleden. Zo nuchter, zo definitief. Mijn Ingrid, de vrouw met wie ik 38 jaar getrouwd was, de moeder van onze twee zonen, was er niet meer. Omdat ze boodschappen ging halen.

Een dronken bestuurder had door rood gereden. Zijn auto raakte Ingrid's auto van opzij. De klap was zo hard dat ze direct overleden was, vertelden ze me later. Ze had geen pijn gehad. Alsof dat het beter maakte.

De Dagen Erna

Het is een waas. Familie bellen. Onze zonen die naar huis kwamen. De tranen, de ongeloof, de woede. Hoe vertel je je kinderen dat hun moeder er niet meer is? Er zijn geen woorden. Er zijn geen goede woorden.

De begrafenis organiseren terwijl je zelf nauwelijks kunt denken. Keuzes maken over bloemen, muziek, grafmonumenten. Ingrid had niets op papier gezet - we waren nog jong, dachten we. We hadden tijd. Tot die tijd er ineens niet meer was.

En dan de praktische zaken. Ingrid's werkgever bellen. Haar bankrekening, verzekeringen, abonnementen. Het leven gaat door, ook als jouw wereld is stilgevallen. Dat is het wreedste - de wereld draait gewoon door.

De Dader

De dronken bestuurder overleefde. Hij had een promillage van 2.1. Hij reed 90 waar 50 was toegestaan. Hij reed door rood. Hij vernietigde mijn gezin en hij liep weg met schaafwonden.

Hij werd aangeklaagd voor dood door schuld. De rechtszaak was maanden later. Ik moest in dezelfde ruimte zitten als de man die mijn vrouw had gedood. Hij bood excuses aan, huilde, zei dat hij er elke dag spijt van had. Ik wilde hem niet horen. Geen excuus zou Ingrid terugbrengen.

Hij kreeg twee jaar cel, waarvan acht maanden voorwaardelijk, en vijf jaar rijverbod. Twee jaar. Voor een leven. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Maar zo werkt het systeem, zei de officier. Ik haatte het systeem.

De Juridische Strijd

Naast de strafrechtelijke kant was er de civielrechtelijke kant. Ingrid's dood had gevolgen - voor mij, voor onze zonen, financieel, emotioneel, praktisch. Iemand moest daarvoor betalen. Niet omdat geld het goedmaakt, maar omdat het gerechtigheid is.

De verzekeraar van de dader bood me € 15.000. Vijftienduizend euro voor het verlies van mijn levenspartner. Voor 38 jaar samen bouwen. Voor de toekomst die we hadden gepland. Het was beledigend.

Ik wist niet wat te doen. Ik had nog nooit met advocaten gewerkt, met juridische procedures. Maar mijn oudste zoon Jan drong aan. "Papa, mama verdient beter. Dit moet gevochten worden." Hij had gelijk.

We vonden een advocaat gespecialiseerd in letselschade en nabestaanden. Hij legde uit dat ik recht had op vergoeding van begrafeniskosten, shockschade, affectieschade, en vergoeding voor het verlies van Ingrid's toekomstig inkomen waar ik van afhankelijk was geweest.

Wat Ik Niet Wist

Ik wist niet hoeveel Ingrid bijdroeg aan ons huishouden. Niet alleen financieel - zij werkte parttime - maar praktisch. Ze deed zoveel dat ik vanzelfsprekend vond. Nu moest ik een schoonmaakhulp inhuren, maaltijden laten bezorgen, een tuinman voor het onderhoud dat zij deed.

De advocaat berekende de economische schade: Ingrid's toekomstig inkomen tot haar pensioen, haar huishoudelijke bijdragen, de extra kosten die ik nu had. Alles bij elkaar opgeteld liep het in de tonnen.

Er was ook shockschade - de psychische schade van het verlies. Ik ontwikkelde depressie, slaapproblemen, angst. Ik moest in therapie. Die kosten hoorden ook bij de claim.

Na maanden onderhandelen en medische beoordelingen schikten we voor € 198.000. Het was niet genoeg - er is geen bedrag genoeg voor het verlies van je partner. Maar het was erkenning. Erkenning dat Ingrid waardevol was, dat haar dood consequenties had.

Leven Zonder Haar

Het is nu bijna anderhalf jaar later. Het huis is stiller. Te stil. Ik doe dingen alleen die we samen deden. Koken is eenzaam. TV kijken is eenzaam. Wakker worden is eenzaam.

Mijn zonen komen vaak langs, vaker dan voor het ongeval. We praten over hun moeder, delen herinneringen. Dat helpt. Ingrid leeft voort in onze verhalen, in onze herinneringen.

Met een deel van de schadevergoeding heb ik een bank gedoneerd aan het park waar Ingrid altijd liep. Haar naam staat erop. Als ik daar zit, voel ik me dichter bij haar. Alsof ze nog even bij me is.

Ga ik ooit "erover heen" komen? Nee. Je komt niet over zo'n verlies heen. Je leert ermee leven. Je bouwt een nieuw leven om het gat heen dat zij heeft achtergelaten. Maar het gat blijft.

Mijn Boodschap

Als je iemand verliest door andermans schuld: jouw verdriet is valide, jouw woede is valide. Maar laat je niet verlies ook je rechten kosten. Zij of hij zou gewild hebben dat je ervoor vocht.

Juridische procedures voelen misschien verkeerd tijdens rouw. "Het gaat niet om geld," dacht ik eerst ook. Maar het gaat niet om geld - het gaat om gerechtigheid. Het gaat om erkenning. Het gaat om ervoor zorgen dat je de middelen hebt om verder te leven.

Zoek gespecialiseerde hulp. Nabestaandenzaken zijn complex. Er zijn specifieke regelingen, termijnen, procedures. Je kunt dit niet alleen, zeker niet terwijl je rouwt.

En zoek ook psychologische hulp. Rouw na een traumatisch verlies is anders dan natuurlijk rouw. Schaam je niet voor therapie. Het heeft me geholpen om verder te kunnen, om weer te kunnen ademen.

Ingrid is er niet meer. Maar haar liefde, haar impact, haar waarde - die zijn er nog. En dat verdient erkend te worden, ook juridisch.