Emma's Ernstige Verkeersongeval

Het Laatste Dat Ik Weet

Het was zondag, 12 maart 2023. Ik zat voorin bij mijn vriendin Sarah. We kwamen terug van een weekendje weg in België. We praatten over het hotel, lachten over een grappig moment. Het was een perfecte dag. Tot het niet meer perfect was.

Ik herinner me niet de klap. Deskundigen vertelden me later wat er gebeurde: een vrachtwagen wisselde van baan zonder te kijken. Sarah remde, stuurde weg, maar de vrachtwagen raakte ons aan de passagierskant. Mijn kant. We slipten, sloegen over de kop, raakten de vangrail.

Wat ik me herinner is ontwaken. Veel later. Witte plafonds, piepende machines, gezichten die ik niet herkende. En pijn. Zoveel pijn.

Drie Weken Later

Ik was drie weken in coma geweest. Mijn hersenen zwollen zo erg op na het ongeval dat artsen me in een kunstmatig coma hielden om verdere schade te voorkomen. Mijn ouders hadden geen idee of ik wakker zou worden, en zo ja, of ik nog mezelf zou zijn.

Mijn lichaam was gebroken: beide benen, mijn linkerpols, vier ribben, mijn bekken. Intern bloedingen. Beschadigd miltje weggehaald. Operaties, zoveel operaties. Mijn lichaam zag eruit als een lappendeken van littekens en hechtingen.

Sarah had alleen lichte verwondingen - de bestuurder kant was minder geraakt. Ze kwam elke dag bij me, vertelde me later mijn moeder. Ze voelde zich schuldig, alsof het haar fout was. Maar het was de vrachtwagenchauffeur die niet keek. Niet Sarah.

Ontwaken

De eerste dagen na het coma zijn wazig. Ik wist niet waar ik was, wat er was gebeurd, waarom ik zoveel pijn had. Mijn stem werkte niet door de beademingsbuis die er dagen in had gezeten. Ik kon me niet bewegen - mijn ledematen in gips en spalken.

Toen mijn moeder me vertelde wat er was gebeurd, geloofde ik haar niet. Drie weken? Een ongeval? Dat kon niet. Maar langzaam drong de realiteit door. Ik zag mijn gebroken lichaam. Ik voelde de pijn. Dit was echt.

De arts vertelde mijn ouders dat ik geluk had gehad. Als de impact iets anders was geweest, was ik er niet meer geweest. Geluk. Ik voelde me niet gelukkig. Ik voelde me verscheurd, gebroken, doodmoe.

Maanden Revalidatie

Na vijf weken in het ziekenhuis ging ik naar een revalidatiecentrum. Daar moest ik opnieuw leren leven. Lopen met krukken. Mezelf wassen. Mezelf aankleden. Alles wat ik 26 jaar vanzelfsprekend vond, moest ik opnieuw leren.

De fysieke revalidatie was zwaar. Elke oefening deed pijn. Elke stap voelde als een berg. Maar de mentale kant was zwaarder. Ik zag fitnessmeisjes op Instagram die hardliepen, dansten, leefden. Ik kon nauwelijks naar de toilette zonder hulp. De kloof was enorm.

Ik ontwikkelde ook angst. Voor auto's, voor verkeer, voor snelwegen. Als ik naar buiten keek en een vrachtwagen zag, ging mijn hart tekeer. Paniekaanvallen werden normaal. PTSS, noemde de psycholoog het. Nog een diagnose op de stapel.

De Juridische Strijd

De vrachtwagenchauffeur had een fout gemaakt - dat was duidelijk. Hij reed over de druk ke snelweg en wisselde van baan zonder te kijken. Dashcam beelden van een andere auto toonden het aan. Hij was aansprakelijk.

Maar zijn verzekeraar wilde niet het volledige bedrag betalen. Ze beweerden dat ik "niet gedurende zoveel tijd arbeidsongeschikt" zou zijn. Dat ik "jonge en veerkrachtig" was. Dat mijn medische kosten "overdreven" waren. Elke claim werd betwist.

Mijn ouders vonden een advocaat gespecialiseerd in ernstige letselschade. Hij nam het over en liet me focussen op herstel. Hij verzamelde medisch bewijs, onderhandelde met de verzekeraar, vocht voor elke euro. Zonder hem had ik opgegeven.

Na achttien maanden onderhandelen - en veel druk - schikten we voor € 487.000. Het klinkt veel. Maar het dekt nauwelijks mijn verlies aan toekomstig inkomen, mijn medische kosten voor de komende jaren, en de aanpassingen die ik nodig heb om normaal te kunnen functioneren.

Twee Jaar Later

Het is nu bijna drie jaar na het ongeval. Ik loop weer, maar niet zonder pijn. Mijn linkerbeen zal nooit meer volledig zijn - de breuken waren te complex. Ik heb blijvende zenuwschade in mijn arm. Traplopen is moeilijk. Rennen is onmogelijk.

Ik werk weer, deeltijd, als administratief medewerker. Niet het werk dat ik voor het ongeval deed - ik was verpleegkundige, fysiek veeleisend werk. Dat kan niet meer. Maar ik heb een nieuwe carrière gevonden, een nieuw doel.

Sarah en ik zijn nog steeds vriendinnen, sterker zelfs dan voor het ongeval. Ze voelde zich zo schuldig, maar ik heb haar nooit de schuld gegeven. Ze heeft me door de donkerste momenten heen geholpen. Echte vriendschap zie je in de moeilijke tijden.

Ik rijd niet meer auto. Kan het niet. De angst is te groot. Ik ben nu de eeuwige passagier, en zelfs dat kost me moeite. Maar met therapie wordt het langzaam beter. Ik accepteer dat ik misschien nooit meer zorgeloos in een auto stap.

Wat Ik Wil Delen

Als je een ernstig ongeval hebt overleefd: je kracht is groter dan je denkt. Op de donkerste momenten, toen ik niet kon lopen of mezelf verzorgen, dacht ik dat het nooit beter zou worden. Maar het werd beter. Niet hetzelfde als voor het ongeval, maar beter dan in die eerste maanden.

Herstel is geen rechte lijn. Er zijn goede dagen en verschrikkelijke dagen. Soms maak je vooruitgang, soms ga je achteruit. Dat is normaal. Geef jezelf de tijd en de ruimte om te helen.

Zoek professionele hulp voor zowel fysiek als mentaal herstel. PTSS na een zwaar ongeval is normaal en behandelbaar. Schaam je niet voor therapie - het heeft mij gered.

En juridisch: als je ernstig letsel hebt, huur dan een gespecialiseerde advocaat. Verzekeraars proberen te besparen, ook op de ernstigste gevallen. Je hebt iemand nodig die voor jou vecht terwijl jij vecht om te herstellen.

Ik ben niet wie ik was. Ik zal nooit meer die zorgeloze 26-jarige zijn die in de auto stapte die zondagmiddag. Maar ik ben er nog. Ik leef. Ik heb een toekomst. Dat is meer dan genoeg.