Familie De Vries - Kind Gewond

Het Telefoontje

Linda vertelt: "Het was dinsdagochtend, ik zat op kantoor. Mijn telefoon ging. De school. Mijn hart sloeg meteen over - scholen bellen alleen als er iets is. 'Mevrouw De Vries, er is een ongeval gebeurd met Lucas. Hij is naar het ziekenhuis gebracht.'"

"Ik hoorde de woorden maar begreep ze niet. Ziekenhuis? Hoe bedoelt u? Wat is er gebeurd? 'Een klimrek is omgevallen,' zei de directrice. 'We hebben direct 112 gebeld. U moet naar het Isala Ziekenhuis komen.' Toen pas drong het door - mijn kind was gewond."

Martijn vertelt: "Linda belde me huilend. Ik was in Amsterdam voor werk. Ik rende naar mijn auto. De langste anderhalf uur van mijn leven. Ik bleef maar denken: alsjeblieft, laat hem oké zijn. Alsjeblieft."

In het Ziekenhuis

Linda: "Toen ik bij het ziekenhuis aankwam, lag Lucas op spoed. Zijn been zat in een spalk, zijn gezichtje was grauw van pijn. Hij huilde toen hij me zag. 'Mama, het doet zo'n pijn.' Mijn hart brak."

"De arts vertelde dat zijn bovenbeen gebroken was. Het klimrek was boven op hem gevallen. Bijna 200 kilo metaal, op mijn kleine jongen van acht. Hij had geluk gehad - het had zijn hoofd kunnen zijn. Maar geluk voelde het niet."

Martijn: "Toen ik eindelijk aankwam, werd Lucas net naar de OK gereden voor operatie. Ze moesten pennen plaatsen. Bij een achtjarige. Ik voelde me zo machteloos. Je wilt je kind beschermen, altijd. En nu had ik gefaald."

Linda: "Je hebt niet gefaald. Wij hebben hem naar school gestuurd, een plek die veilig hoort te zijn. Maar die veiligheid was er niet."

Wat Er Was Gebeurd

Martijn: "Later kwamen we erachter dat het klimrek niet goed was verankerd. Het stond er al jaren, was verroest. De school had al maanden eerder een inspectie moeten laten doen. Dat was niet gebeurd. Bezuinigingen, zeiden ze. Bezuinigingen die mijn zoon bijna zijn been hadden gekost."

"Er waren zelfs eerdere waarschuwingen geweest. Een leraar had gemeld dat het klimrek wankel was. Er was niets mee gedaan. En toen is het gebeurd. Lucas klom erop tijdens de pauze. Het rek kantelde. Hij viel. Het rek viel bovenop hem."

De Revalidatie

Linda: "Lucas was zes weken thuis van school. Hij kon niet lopen, moest kruip en op krukken. Voor een actief kind van acht dat voetbalt en altijd buiten speelt, was dat verschrikkelijk. Hij werd somber, teruggetrokken."

"Hij kreeg ook angst. Voor klimrekken, voor speeltuinen, voor alles wat hoog was. Een trauma, zei de kinderpsycholoog. Mijn vrolijke, avontuurlijke jongen was bang geworden. Dat deed meer pijn dan de gebroken been."

Martijn: "En praktisch was het een nachtmerrie. Iemand moest thuisblijven bij Lucas. Ik nam onbetaald verlof. We hadden kosten voor fysiotherapie, kinderpsycholoog, medicijnen, taxi's naar het ziekenhuis. Onze spaargeld smolt weg."

De School

Martijn: "De school bood excuses aan. Maar excuses repareren Lucas' been niet. Ze probeerden het te bagatelliseren. 'Kinderen herstellen snel,' zei de directrice. Ja, fysiek misschien. Maar de angst? Het trauma? Dat verdwijnt niet snel."

Linda: "Ze boden ons € 500 voor 'onkosten'. Vijfhonderd euro. Alsof dat ook maar iets was. Ze wilden het zo snel mogelijk afsluiten, verder kijken. Maar wij konden niet verder kijken. Onze zoon had blijvende gevolgen."

Juridische Stappen

Martijn: "Een bevriende vader adviseerde ons een advocaat te zoeken. Aanvankelijk aarzelde ik. Ik wilde geen juridisch gevecht met de school waar Lucas naartoe ging. Maar Linda had gelijk - dit ging om Lucas' toekomst."

Linda: "We vonden een advocaat gespecialiseerd in letselschade bij kinderen. Ze legde uit dat kinderen extra bescherming verdienen. Dat schade bij kinderen anders berekend wordt omdat het hun hele toekomst beïnvloedt. Lucas zou mogelijk blijvende beperkingen hebben in zijn been. Dat betekent consequenties voor zijn hele leven."

"De advocaat verzamelde bewijs: inspectierapporten die niet waren gedaan, interne mails waarin over het klimrek was geklaagd, getuigenverklaringen. Het was glashelder - de school was nalatig geweest."

Martijn: "De verzekering van de school probeerde eerst te onderhandelen. Laag bod na laag bod. Maar onze advocaat hield voet bij stuk. Na medische expertises die aantoonden dat Lucas blijvende beperkingen zou hebben, schikten we voor € 67.000 plus een open afspraak voor toekomstige medische kosten."

Lucas Nu

Linda: "Lucas is nu tien. Zijn been is geheeld, maar hij loopt anders. Hij hinkt licht. Voetballen op hoog niveau, wat zijn droom was, zal waarschijnlijk niet lukken. Dat breekt mijn hart. Maar hij speelt nog wel, op zijn manier."

Martijn: "De angst is minder geworden door therapie. Hij speelt weer buiten, klimt zelfs soms. Maar we zien dat hij voorzichtiger is, alerter. Hij heeft zijn onschuld verloren. Op achtjarige leeftijd leerde hij dat de wereld niet altijd veilig is."

Linda: "De schadevergoeding hebben we op een geblokkeerde rekening gezet voor Lucas. Het is voor zijn toekomst - zijn studie, eventuele medische kosten, aanpassingen die hij nodig heeft. Het is zijn geld, voor wat hem ontnomen is."

Onze Boodschap aan Ouders

Martijn: "Als je kind gewond raakt door nalatigheid - op school, bij sport, waar dan ook - neem het serieus. Kinderen kunnen niet voor zichzelf opkomen. Jij moet dat doen."

Linda: "Laat je niet afschepen met excuses en een klein bedrag. Schade bij kinderen heeft levenslange gevolgen. Ze verdienen volledige compensatie voor wat hun is ontnomen - nu en in de toekomst."

Martijn: "Zoek gespecialiseerde juridische hulp. Letselschade bij kinderen is complex. Er zijn specifieke regelingen, beschermingsmaatregelen. Je hebt een expert nodig die je kind's belangen vooropstelt."

Linda: "En zoek ook psychologische hulp. Trauma bij kinderen is vaak verborgen. Ze uiten het anders dan volwassenen. Een kinderpsycholoog kan helpen om dieperliggende problemen te identificeren en behandelen."

Martijn: "Lucas is onze held. Hij heeft zoveel doorstaan. En hij blijft vechten, elke dag. Als hij dat kan, kunnen wij voor hem vechten. Dat zijn we hem verplicht."