Sanne's Brandwonden

Die Ochtend

Ik was in Parijs voor een weekendje weg met vriendinnen. Het was zaterdagochtend, we waren net wakker. Ik wilde thee zetten met de waterkoker in de hotelkamer. Een simpel gebaar dat ik duizenden keren had gedaan.

Ik vulde de ketel, drukte op de knop. Toen gebeurde het. Een explosie. Kokend water spoot eruit, over mijn arm, mijn borst, mijn gezicht. De pijn was onmiddellijk en ondraaglijk. Ik schreeuwde. Mijn huid werd rood, begon te blaasteren. Ik wist: dit is erg.

Mijn vriendinnen pakten ijsblokjes uit de minibar, belden de receptie. Het hotelpersoneel kwam met een EHBO-kit maar zag aan mij dat het ernstiger was. Ze belden een ambulance. Ik zat op de grond, in shock, met brandende pijn overal.

In het Brandwondencentrum

In het ziekenhuis begon de nachtmerrie pas echt. Artsen verwijderden voorzichtig mijn kleding - die aan mijn huid geplakt zat. Elke beweging was pure marteling. Ze beoordeelden de schade: tweedegraads brandwonden op 35% van mijn lichaam. Arm, schouder, borst, gezicht, nek.

Ik moest worden opgenomen. Wonden moesten dagelijks worden gereinigd en verzorgd. Als je denkt dat brandwonden pijnlijk zijn, wacht dan tot de verzorging. Ze moesten dood weefsel verwijderen, verbanden verschonen. Ik schreeuwde, huilde, smeekte om morfine.

Mijn ouders kwamen naar Parijs. Toen mijn moeder me zag, zag ik de schrik in haar ogen. Mijn gezicht was opgezwollen, verbonden. Mijn arm zag zwart van het verband weefsel. Ik zag eruit als een monster. Ik voelde me als een monster.

Terug in Nederland

Na twee weken werd ik overgeplaatst naar het Brandwondencentrum in Beverwijk. Daar begon het echte proces: huidtransplantaties, litteken behandeling, fysiotherapie om contracturen te voorkomen. Maanden van dagelijkse pijn en procedures.

Het ergste waren de spiegels. Ik vermeed ze aanvankelijk. Maar op een dag zag ik mezelf toevallig - mijn gezicht met littekens, getrokken huid, ongelijke textuur. Ik herkende mezelf niet. De oude Sanne, die best knap was, die zich prettig voelde in haar lijf - die was weg.

Ik raakte depressief. Wilde geen bezoek. Hoe kon ik mensen onder ogen komen als ik er zo uitzag? Mijn vriendinnen kwamen toch. Ze huilden, niet van schrik, maar van empathie. "Je bent nog steeds Sanne," zeiden ze. Maar was ik dat wel?

De Lange Weg

Revalidatie bij brandwonden is anders. Het gaat niet alleen om fysiek functioneren - hoewel dat ook, met compressiekleding om littekens plat te houden, oefeningen om bewegelijkheid te behouden. Het gaat vooral om jezelf weer accepteren in een lichaam dat er permanent anders uitziet.

Ik begon met therapie. Een psycholoog gespecialiseerd in lichamelijke veranderingen. We werkten aan zelfacceptatie, aan het loslaten van mijn oude zelf, aan het bouwen van een nieuw zelfbeeld. Het was pijnlijk werk, pijnlijker soms dan de fysieke wonden.

Langzaam leerde ik om in de spiegel te kijken zonder direct weg te kijken. Om mijn littekens te zien als deel van mij, niet als iets lelijks maar als bewijs dat ik overleefd heb. Als een soort battle scars. Het klinkt cliché, maar het hielp.

Het Hotel en de Verzekeraar

De waterkoker was defect geweest. Het hotel had goedkope, niet-gecertificeerde elektrische apparaten gebruikt. Dat had dit veroorzaakt. Ze waren aansprakelijk, dat was duidelijk.

Maar hun verzekeraar wilde dat niet erkennen. Ze beweerden dat ik de ketel verkeerd had gebruikt. Dat was lachwekkend - je kunt een waterkoker niet "verkeerd" gebruiken op een manier die een explosie veroorzaakt. Maar ze probeerden het toch.

Mijn advocaat, gespecialiseerd in brandwondenschade, was verontwaardigd. Hij schakelde experts in die aantoonden dat de waterkoker defect was, een bekend gevaarlijk model zelfs. Het hotel had keer op keer goedkope rommel gekocht in plaats van veilige apparatuur.

Na anderhalf jaar procederen - met medische expertises over mijn blijvende schade, psychologische rapporten, berekeningen van toekomstige cosmetische behandelingen - schikten we voor € 245.000. Plus erkenning van aansprakelijkheid en aanpassingen in hun hotel om dit te voorkomen.

Mijn Leven Nu

Drie jaar later dragen mijn littekens nog steeds compressiekleding. Zal ik waarschijnlijk altijd moeten doen. Mijn huid is strak, getrokken, heeft een andere textuur. In de zomer kijken mensen. Sommigen staren, sommigen kijken snel weg. Dat went nooit helemaal.

Maar ik verstop me niet meer. Ik draag wat ik wil. Als mensen staren, is dat hun probleem, niet het mijne. Mijn waarde zit niet in hoe ik eruitzie. Dat heeft me deze ervaring geleerd - op de pijnlijkste manier mogelijk, maar wel degelijk.

Ik ben terug aan het werk, in mijn oude baan bij een marketingbureau. Mijn collega's hebben me gesteund vanaf dag één. Niemand behandelt me anders. Nou ja, misschien iets zorgzamer. Maar niet als breekbaar.

En ik heb een relatie. Met Jasper, die ik ontmoette tijdens mijn revalidatie - hij was fysiotherapeut. Hij ziet mijn littekens, maar ook mij. De hele ik. Dat is een geschenk dat ik nooit vanzelfsprekend neem.

Wat Ik Wil Delen

Brandwonden zijn niet alleen fysiek. De littekens zijn zichtbaar, maar de emotionele impact is dieper. Als je brandwonden hebt: geef jezelf tijd en ruimte om te rouwen om je oude uiterlijk. Dat is oké. En zoek hulp - psychologisch, niet alleen fysiek.

Juridisch: als je brandwonden hebt opgelopen door nalatigheid, vecht ervoor. Brandwondenschade is levenslang - cosmetische behandelingen, compressiekleding, mogelijke verdere operaties. De schadevergoeding moet dit dekken, niet alleen de eerste ziekenhuisopname.

Zoek een gespecialiseerde advocaat die begrijpt hoe ingrijpend brandwonden zijn. Niet elke letselschade-advocaat snapt de unieke aspecten van brandwondenschade - de blijvende cosmetische impact, de emotionele schade, de lange termijn zorg.

En aan de buitenwereld: mensen met zichtbare littekens zijn gewoon mensen. We willen niet aangekeken worden als een attractie. We willen niet je medelijden. We willen gewoon worden behandeld als ieder ander. Dat is niet te veel gevraagd.

Mijn littekens vertellen een verhaal. Een verhaal van pijn, ja. Maar ook van overleven, van veerkracht, van kracht. Ik ben trots op dat verhaal. Ik ben trots op mezelf.