Maria's Whiplash Verhaal

Het Ongeval

Het was een gewone woensdagochtend in februari 2022. Ik was op weg naar mijn werk als administratief medewerkster bij een accountantskantoor. Voor het stoplicht op de Blaak stond ik netjes te wachten op groen. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik een bestelbusje aankomen. Te snel. Veel te snel.

Ik had geen tijd om te reageren. BOEM. De klap was harder dan ik ooit had kunnen voorstellen. Mijn hoofd schoot naar voren, toen met een ruk naar achteren. Mijn auto werd een meter naar voren geduwd, richting het kruispunt.

De eerste momenten voelde ik vooral shock. Mijn handen trilden oncontroleerbaar. De bestuurder stapte uit - een jonge man die op zijn telefoon had gekeken. "Sorry, sorry," bleef hij maar zeggen. Ik zei dat het wel oké was, dat ik me goed voelde. Dat dacht ik toen echt.

De Pijn Begint

Die avond begon mijn nek te verstijven. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, kon ik mijn hoofd nauwelijks draaien. Elke beweging deed pijn. Mijn huisarts schreef pijnstillers voor en zei dat het wel over zou gaan. "Whiplash geneest meestal vanzelf binnen een paar weken," zei hij.

Maar die weken werden maanden. En de pijn ging niet weg. Sterker nog, het werd erger. Ik kreeg hoofdpijn die dagen aanhield. Duizelingen. Ik kon niet langer dan een uur achter de computer zitten zonder dat mijn nek verkrampte. En ik was altijd moe. Zo verschrikkelijk moe.

Mijn werkgever was in het begin begripvol. Maar na drie maanden begonnen de opmerkingen te komen. "Whiplash is toch niet zo erg?" "Je ziet er goed uit, dus het zal wel meevallen." Die laatste opmerking deed het meeste pijn. Alsof pijn alleen echt is als je er uitwendige sporen van draagt.

De Strijd om Erkenning

De verzekeraar van de veroorzaker was het ergst. Ze twijfelden aan alles. Ik moest naar hun arts, die me vijftien minuten onderzocht en concludeerde dat mijn klachten "niet in verhouding stonden tot het ongeval". Alsof zij konden bepalen hoeveel pijn ik voelde.

Mijn eigen specialist, een neuroloog, had wel een duidelijke diagnose: chronisch whiplash syndroom met bijkomende hoofdpijn en concentratieproblemen. Maar de verzekeraar bleef dwarsliggen. Ze boden een belachelijk laag bedrag aan - genoeg om mijn eerste maand fysiotherapie te betalen, niet meer.

Ik voelde me niet gezien. Niet gehoord. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Was het misschien toch allemaal in mijn hoofd? Deed ik te moeilijk? Mijn man zag hoe ik worstelde, niet alleen met de pijn maar ook met de emotionele last. "Dit is niet eerlijk," zei hij steeds. Maar wat konden we doen?

Eindelijk Hulp

Een collega vertelde me over een letselschade-expert die gespecialiseerd was in whiplash. Ik aarzelde. Ik had online gelezen over advocaten die geld verdienen aan andermans pech. Maar ik was ook wanhopig. Dus belde ik.

Het gesprek veranderde alles. Voor het eerst voelde ik me gehoord. De expert, een vriendelijke vrouw genaamd Judith, geloofde me meteen. Ze legde uit dat whiplash een van de meest onderschatte letsels is. "De verzekeraar probeert vaak whiplash-slachtoffers klein te houden," zei ze. "Maar jij hebt recht op volledige compensatie voor je schade."

Judith nam het over. Ze verzamelde alle medische rapporten, correspondeerde met de verzekeraar, en regelde een onafhankelijke medische expertise. Voor het eerst in maanden hoefde ik niet te vechten. Iemand vocht voor mij.

Het Medische Onderzoek

De onafhankelijke arts was helemaal anders dan de verzekeringsarts. Hij nam twee uur de tijd voor me. Hij testte mijn nekbewegingen, mijn evenwicht, mijn concentratie. Hij stelde vragen over hoe de pijn mijn dagelijks leven beïnvloedde. Hij luisterde écht.

Zijn rapport was helder: Ik had ernstig whiplash opgelopen met een slechte prognose voor volledig herstel. Ik zou waarschijnlijk blijvende klachten houden. Mijn werk in de huidige vorm zou ik niet meer kunnen doen. Ik had recht op smartengeld, vergoeding van medische kosten, compensatie voor inkomensverlies, en aanpassingen in mijn huis en auto.

Toen Judith me het rapport voorlas, huilde ik. Niet van verdriet, maar van opluchting. Eindelijk werd erkend wat ik al die tijd had gevoeld. Mijn pijn was echt.

De Schikking

Met het medische rapport in handen was de positie van de verzekeraar onhoudbaar. Ze kwamen met een nieuw bod, tien keer hoger dan hun eerste aanbod. Judith onderhandelde verder. Uiteindelijk kwamen we tot een schikking van € 47.500.

Dat geld maakt de pijn niet ongedaan. Het geeft me mijn oude leven niet terug. Maar het zorgt wel dat ik de zorg kan krijgen die ik nodig heb. Ik heb mijn uren kunnen verminderen op werk. Ik heb ergonomische aanpassingen kunnen doen aan mijn werkplek. Ik kan regelmatig naar de fysiotherapeut en osteopaat zonder me zorgen te maken over de kosten.

Mijn Leven Nu

Drie jaar later heb ik geaccepteerd dat ik niet meer de oude Maria ben. Ik zal altijd klachten houden. Er zijn dagen dat ik de deur niet uitkan van de pijn. Maar ik heb ook goede dagen, steeds vaker zelfs.

Ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. Om rust te nemen wanneer nodig. Om hulp te vragen. Dat laatste was het moeilijkste. Ik was altijd de sterke, de zorgzame, degene waar anderen op konden leunen. Leren accepteren dat ik nu soms hulp nodig heb, was een proces.

Mijn man en kinderen zijn geweldig geweest. Ze hebben geleerd hoe ze me kunnen helpen. Mijn dochter (16) masseer nu mijn nek als ik een slechte dag heb. Mijn zoon (14) helpt met huishoudelijke taken die ik niet meer kan. En mijn man heeft nooit, geen seconde, aan mij getwijfeld.

Mijn Boodschap aan Jou

Als jij dit leest en je hebt whiplash opgelopen: jouw pijn is echt. Ook al zien anderen het niet. Ook al twijfelt de verzekeraar. Ook al zegt iemand dat "whiplash niet bestaat". Jouw ervaring is geldig.

Laat je niet kleineren. Zoek medische hulp bij een specialist die whiplash serieus neemt. En heel belangrijk: zoek juridische hulp. Ik dacht eerst dat ik het zelf wel kon, maar dat was een vergissing. Een expert kent de trucs van verzekeraars, weet hoe je je zaak moet bouwen, en vecht voor jouw rechten.

Whiplash is geen klein letsel. Het kan je leven compleet veranderen. Maar met de juiste hulp en erkenning, kun je een nieuwe balans vinden. Het zal niet hetzelfde zijn als voor het ongeval, maar het kan wel weer goed zijn.

Ik ben niet meer wie ik was. Maar ik ben sterker dan ik dacht. En dat ben jij ook.