Klaas' Chronische Rugklachten

Het Ongeval

Het was vrijdagmiddag op de A7. Ik was op weg naar een klus in Heerenveen. Het verkeer voor me remde af, ik remde mee. Netjes, rustig, zoals het hoort. In mijn spiegel zag ik de vrachtwagen achter me. Te dichtbij. En hij remde niet.

De klap was enorm. Mijn busje met al mijn gereedschap werd als een speelgoedautootje vijftien meter naar voren geschoven. Ik voelde een scher pe pijn in mijn onderrug, alsof er iets knapte. Mijn nek schoot naar voren. Overal glas.

De vrachtwagenchauffeur had niet opgelet, reed te dicht. Hij stapte uit, geschrokken maar ongedeerd. Ik kon niet uitstappen. Ik kon me niet bewegen zonder dat flitsen van pijn door mijn rug gingen. De hulpdiensten moesten me uit mijn auto bevrijden.

De Diagnose

In het ziekenhuis volgden onderzoeken. Röntgenfoto's, CT-scan, MRI. De diagnose: twee gebarsten wervels in mijn lumbale wervelkolom, hernia's, en beschadigde tussenwervelschijven. "U heeft geluk dat u nog kunt lopen," zei de orthopeed. Dat voelde niet als geluk.

Ik moest rust houden, pijnstilling nemen, fysiotherapie volgen. "Het kan maanden duren voordat u weer normaal functioneert," zei de arts. "Maanden" was een optimistische schatting. Het werden jaren. En "normaal" kwam nooit meer terug.

Leven met Chronische Pijn

De eerste maanden waren het ergst. De pijn was constant, fel, overweldigend. Ik kon niet meer dan tien minuten staan of zitten. Bukken was onmogelijk. En mijn werk - tuinieren, fysiek werk - was uitgesloten.

Ik was altijd een doener geweest. Altijd buiten, altijd bezig. Nu zat ik thuis op de bank, machteloos. Mijn bedrijf liep door op freelancers, maar ik zag mijn klanten weggaan. Niemand wacht maandenlang op een tuinman die niet kan werken.

De pijnmedicatie hielp wel, maar maakte me ook wazig en moe. Sterke medicatie heeft bijwerkingen. Ik werd somber, geïsoleerd. Mijn vrouw Greet zag me wegzinken. "Je moet naar de huisarts over je stemming," zei ze. Ze had gelijk.

Depressie is vaak het gevolg van chronische pijn. Je leven wordt smaller, kleiner. Dingen die je vanzelfsprekend vond - een wandeling maken, met je kinderen spelen, je werk doen - zijn ineens onmogelijk. Dat doet iets met je zelfbeeld.

De Verzekeraar

De verzekeraar van de vrachtwagen erkende aansprakelijkheid, maar bood een belachelijk laag bedrag. "U bent aan de beterende hand," schreven ze. Maar ik was niet aan de beterende hand. Ik was blijvend beperkt.

Ze speelden op tijd. Elke paar maanden een nieuw voorstel, iets hoger maar nog steeds veel te laag. Ze hoopten dat ik het moe zou worden, dat ik zou accepteren uit frustratie. Maar ik was te boos om op te geven.

Via een bekende vond ik een letselschade-advocaat gespecialiseerd in rugletsel. Hij herkende de tactiek meteen. "Ze proberen u uit te hongeren," zei hij. "Maar we gaan voor een volledige vergoeding. Dit gaat tijd kosten, maar we komen er."

Medische Expertise

De advocaat regelde een onafhankelijke medische expertise. Een orthopeed en een revalidatiearts beoordeelden mijn situatie uitgebreid. Twee uur lang tests, vragen, metingen. Eindelijk iemand die mijn pijn serieus nam.

Hun conclusie was helder: ik zou blijvend beperkt zijn. Fysiek werk was niet meer mogelijk. Ik had een arbeidsongeschiktheid van 65%. Ik zou levenslang pijnmedicatie nodig hebben en periodieke medische zorg. De kosten daarvan liepen in de tonnen.

Met dat rapport in handen veranderde de houding van de verzekeraar. Ze kwamen met een serieus bod: € 165.000. Mijn advocaat onderhandelde verder. Uiteindelijk schikten we voor € 218.000, inclusief vergoeding voor toekomstige schade.

Aanpassing

Met het geld kon ik mijn bedrijf herstructureren. Ik ben geen tuinman meer, maar tuinontwerper en adviseur. Ik bedenk de plannen, mijn medewerkers voeren ze uit. Het is anders dan ik gewend was, maar ik voel me weer nuttig.

Ik heb geleerd om met de pijn om te gaan. Sommige dagen zijn beter dan andere. Ik ken mijn grenzen en respecteer ze. Dat was moeilijk voor iemand die altijd "doorging", maar het is noodzaak geworden.

Ik heb geïnvesteerd in een goede matras, een ergonomische bureaustoel, regelmatige fysiotherapie. Deze dingen maken het verschil tussen een draaglijke en een ondraaglijke dag. De schadevergoeding maakt dat ik niet hoef te kiezen tussen pijnbestrijding en de hypotheek betalen.

Vier Jaar Later

Het is nu 2025. Vier jaar na het ongeval. De pijn is er nog steeds. Elke dag. Maar ik heb geaccepteerd dat dit mijn leven is. Ik ben niet dezelfde Klaas, maar dat hoeft ook niet.

Ik heb dingen geleerd over veerkracht, over aanpassingsvermogen, over wat écht belangrijk is. Mijn gezin is sterker geworden. Mijn kinderen hebben geleerd medeleven te tonen. Greet en ik hebben een nieuwe dynamiek gevonden.

Ik mis het fysieke werk soms. Het buiten zijn, de grond voelen, zien wat je handen maken. Maar ik heb ook ontdekt dat ik goed ben in ontwerpen, in adviseren, in leidinggeven. Nieuwe kanten van mezelf die ik anders nooit had ontdekt.

Wat Ik Wil Zeggen

Als je chronische pijn hebt door letselschade: je wordt niet altijd begrepen. Mensen zien je en denken "hij ziet er normaal uit". Maar pijn is onzichtbaar. Jouw ervaring is valide, ook als anderen het niet zien.

Geef niet op in de strijd met verzekeraars. Ze spelen op tijd en uitputting. Huur een advocaat die voor je vecht. Je kunt dit niet alleen. Het systeem is niet gemaakt voor individuen.

Zoek medische hulp bij specialisten die chronische pijn begrijpen. Niet alle artsen doen dat. Een goede pijnpolikliniek, een revalidatiearts, een psycholoog - dit team kan het verschil maken tussen overleven en leven.

En accepteer hulp. Van je partner, je familie, professionals. Chronische pijn is een last die lichter wordt als je hem deelt. Ik probeerde lang de sterke man uit te hangen. Dat kostte me alleen maar meer pijn en eenzaamheid.

Het leven gaat door, ook met pijn. Het is anders, soms moeilijker, maar het kan ook betekenis hebben. Zoek wat jou betekenis geeft in je nieuwe situatie. Voor mij was het mijn gezin en een nieuwe vorm van mijn werk. Voor jou is het iets anders. Maar het is er.