Daan Aangereden op Scooter

Het Ongeval

Ik reed op mijn scooter naar voetbal training. Donderdagavond, 18:30 uur. Ik deed wat ik duizend keer had gedaan. Bij het kruispunt had ik voorrang. Ik keek, zag geen auto, reed door. Toen kwam hij uit het niets - een SUV die door rood reed.

Ik had geen tijd om te remmen. De auto raakte me vol op mijn rechterkant. Ik vloog door de lucht, landde hard op het asfalt. Mijn helm raakte de grond - gelukkig droeg ik hem. Maar mijn been, mijn arm, mijn zij - overal pijn.

De bestuurder, een man van middelbare leeftijd, stapte uit. "Zag je niet?" riep hij. Alsof ík fout was. Getuigen riepen dat hij door rood was gereden. Hij begon te argumenteren. Ik lag op de grond, bloedend, en hij wilde discussiëren over schuld.

Wordt Niet Serieus Genomen

In het ziekenhuis was ik eerst gewoon een patiënt. Gebroken dijbeen, gekneusde ribben, schaafwonden. Ze behandelden me. Maar toen de verzekeraar erbij kwam, veranderde de toon.

"Jonge scooterbestuurders zijn risicozoekend," schreef de schadebehandelaar. "Waarschijnlijk reed hij te snel." Ik reed niet te snel. Er waren getuigen. Maar omdat ik 17 was en op een scooter zat, werd automatisch aangenomen dat ík fout was.

Ze boden me € 2.500. Voor een gebroken been dat operatie nodig had. Voor drie maanden revalidatie. Voor het missen van mijn eindexamenjaar. Alsof de schade van een tiener minder erg was dan die van een volwassene.

Mijn ouders waren woedend. "Hij is minderjarig, hij heeft bescherming nodig," zei mijn moeder tegen de verzekeraar. Maar ze bleven volhouden dat hun bod "redelijk" was. Het was beledigend.

Rechtshulp Zoeken

Mijn vader kende een advocaat via zijn werk. We legden de situatie uit. De advocaat was direct duidelijk: "Dit is discriminatie op basis van leeftijd. Daan heeft dezelfde rechten als een volwassen slachtoffer. Sterker nog, als minderjarige heeft hij extra bescherming."

We dienden een formele claim in. De advocaat verzamelde bewijs: politierapport (duidelijk dat de auto door rood reed), getuigenverklaringen, mijn medische dossier, schoolrapporten die toonden dat ik lessen miste. Het was waterdicht.

De verzekeraar bleef dwarsliggen. "Jongeren herstellen snel," was hun argument nu. Ja, lichamen herstellen vaak goed. Maar mijn examen jaar? Mijn voetbalcarrière die misschien stopte? De angst om weer op een scooter te stappen? Dat herstel de niet "snel".

Kinderrechter

Bij claims voor minderjarigen moet een kinderrechter goedkeuren dat de schikking eerlijk is. Dat was in dit geval een zegen. De rechter keek naar het bod van de verzekeraar en zei letterlijk: "Dit is absurd laag. Deze jongen heeft recht op volledige compensatie."

De rechter droeg de verzekeraar op met een serieus bod te komen of een rechtszaak te riskeren. Plotseling veranderde hun toon. Ze kwamen met € 45.000. Nog steeds te laag volgens onze advocaat. Na verdere onderhandeling schikten we voor € 68.000.

Het geld werd op een geblokkeerde rekening gezet tot mijn 18e. Dan kan ik beslissen wat ermee gebeurt. Studie, rijbewijs, eerste auto. Het is mijn geld voor mijn schade.

Herstel en School

Mijn been genas goed, maar het kostte tijd. Ik miste vier maanden school. Gelukkig waren mijn leraren begripvol. Ze gaven me extra tijd, opdrachten om thuis te doen. Ik haalde mijn HAVO-diploma, zij het met lager cijfers dan ik had gewild.

Voetballen deed pijn. Mijn been was niet meer hetzelfde. De scouts die interesse hadden, die interesse ebde weg toen ze zagen dat ik langzamer was, minder explosief. Mijn droom om profvoetballer te worden - waarschijnlijk voorbij. Dat doet nog steeds pijn.

En angst. Ik durfde maandenlang niet meer op een scooter. Zelfs als passagier in een auto was ik hyperalert. Therapie hielp, maar die angst zit nog steeds ergens. Ik kijk drie keer voordat ik een kruising op ga. Altijd.

Wat Ik Leerde

Jongeren hebben net zoveel recht op schadevergoeding als volwassenen. Misschien zelfs meer, omdat we een heel leven voor ons hebben waarin de gevolgen meespelen. Laat niemand je vertellen dat je schade "minder erg" is omdat je jong bent.

Als je minderjarig bent: je ouders zijn je vertegenwoordigers, maar het is jóuw schade. Wees betrokken bij het proces. Begrijp wat er gebeurt. Het is belangrijk voor je toekomst.

En voor ouders: neem het serieus als je kind gewond raakt. Ook al lijkt het "maar" een ongelukje. Schade kan levenslange gevolgen hebben. Zoek juridische hulp, vecht voor je kind's rechten.

Ik ben nu 19. Ik studeer, heb vrienden, een leven. Maar ik ben niet meer dezelfde Daan. Die zorgeloze jongen die op zijn scooter sprong zonder na te denken - die bestaat niet meer. Ik ben voorzichtiger, alerter. Misschien is dat niet verkeerd. Maar ik mis de onschuld soms.