Lisa na de Hondenbeet

De Aanval

Ik rende zoals elke zaterdagochtend door het Spaarnwoude park. Het was een prachtige lentedag, de zon scheen, vogels zongen. Ik voelde me vrij en ontspannen. Tot ik de hond zag.

Een grote hond, een soort herder, zonder riem. Hij stond meters verderop op het pad. Zijn baas, een oudere man, stond verderop te praten met een ander. De hond keek naar mij. Ik vertraagde, wilde hem rustig passeren. Ik hou van honden, ik was niet bang.

Maar toen ik dichterbij kwam, veranderde iets in zijn houding. Zijn oren gingen naar achteren. Hij grauwde. Voordat ik kon reageren, sprong hij. Tanden in mijn dij. Pijn, felle, scherpe pijn. Ik schreeuwde.

Ik probeerde de hond weg te duwen, maar hij liet niet los. Hij schudde zijn kop, zijn tanden dieper in mijn been. Ik viel. Mensen kwamen aanrennen. De eigenaar eindelijk ook, riep commando's. De hond liet los.

Er was zo veel bloed. Mijn sportbroek was gescheurd en rood. Mijn been brandde. Iemand belde 112. De eigenaar stond erbij, bleek, "dit is nog nooit gebeurd," bleef hij maar zeggen. Maar het was wel gebeurd.

De Spoedeisende Hulp

In het ziekenhuis reinigden ze de wonden. Drie diepe bijtwonden in mijn bovenbeen, één in mijn kuit. De arts waarschuwde me voor infectie - hondenbeten zijn notoir vies. Ik kreeg antibiotica, een tetanusprik, en vijftien hechtingen.

"U heeft geluk gehad," zei de arts. "Als hij uw keel had geraakt..." Hij maakte de zin niet af. Maar ik begreep het. Ik had inderdaad geluk gehad. Maar het voelde niet als geluk.

Mijn vriend Tom kwam me ophalen. Toen ik hem zag, barstte ik eindelijk in huilen uit. De shock ebde weg en maakte plaats voor angst, pijn, ongeloof. "Waarom liet hij zijn hond los?" bleef ik maar vragen. Tom had geen antwoord.

De Weken Erna

De fysieke pijn was erg, maar de angst was erger. Ik durfde niet meer naar buiten. Elke hond die ik zag, zelfs op tv, deed me schrikken. Mijn hart ging als een razende tekeer, ik kreeg paniekaanvallen. Honden waren van lieve huisdieren veranderd in gevaar.

Ik kon niet meer rennen - mijn passie, mijn uitlaatklep. Fysiek gezien mocht het wel na een paar weken, maar mentaal kon ik het niet. Alleen al het idee van het park, waar het was gebeurd, deed me bevriezen.

De wonden genazen, maar de littekens bleven. Diepe, lelijke littekens op mijn dij. In de zomer droeg ik altijd korte broeken, rokjes. Nu schaamde ik me voor mijn benen. Ik voelde me beschadigd, verminkt.

Tom probeerde me te helpen, maar hij begreep het niet helemaal. "Het was maar een hond," zei hij één keer. Ik werd boos. MAAR een hond? Die hond had me aangevallen, verwond, getraumatiseerd. Er was geen "maar" aan.

De Eigenaar en Zijn Verzekering

De hondeneigenaar had contact gezocht. Hij bood zijn excuses aan, gaf me zijn verzekeringsinformatie. Hij leek oprecht berouwvol. Zijn hond was normaal altijd lief, dit was volledig onverwacht. Maar de hond had geen riem gehad. In een natuurgebied waar een riemplicht gold.

Ik diende een claim in bij zijn aansprakelijkheidsverzekering. Ze reageerden snel, erkenden aansprakelijkheid, maar hun eerste bod was belachelijk laag: € 2.500 voor "medische kosten en enig ongemak". Enig ongemak?!

Ik had medische kosten die hoger waren dan dat alleen al. Ik had inkomstenverlies omdat ik als zelfstandig fitnessinstructrice weken niet kon werken. Ik had psy chologische schade. En ik had blijvende littekens die mogelijk cosmetische behandeling nodig hadden. € 2.500 was een belediging.

Via een vriendin vond ik een advocaat gespecialiseerd in dierenbeten. "Dit komt helaas vaker voor," vertelde hij. "Verzekeraars denken dat hondenbeten 'niet zo erg' zijn. Maar ze kunnen levenslang impact hebben."

De Medische Expertise

De advocaat regelde een medische expertise. Een plastisch chirurg beoordeelde mijn littekens. Zijn oordeel: ze waren blijvend en ontsierd. Laserbehandeling zou kunnen helpen, maar volledig weghalen was niet mogelijk. Kosten: minstens € 5.000.

Ook moest ik naar een psycholoog voor beoordeling van mijn angstklachten. Diagnose: specifieke fobie voor honden, posttraumatische stressklachten. Behandeling noodzakelijk, prognose onzeker. Geschatte kosten therapie: € 3.000 tot € 5.000.

Met deze rapporten ging mijn advocaat onderhandelen. De toon van de verzekeraar veranderde. Ze kwamen met een nieuw bod: € 18.000. Nog steeds te laag volgens mijn advocaat. We wezen het af.

Na nog twee onderhandelingsrondes schikten we voor € 28.500. Daarmee kon ik mijn medische kosten betalen, mijn inkomstenverlies compenseren, en mezelf de psychologische hulp gunnen die ik nodig had.

Therapie en Herstel

Met de schikking kon ik beginnen met therapie - zowel voor mijn littekens als mijn angst. De laserbehandelingen hielpen. Mijn littekens werden lichter, minder opvallend. Ze zullen nooit helemaal weg zijn, maar ik kan er beter mee leven.

De therapie voor mijn angst was intensiever. We gebruikten exposure-therapie. Eerst foto's van honden. Dan video's. Uiteindelijk echte honden, op afstand, aangelijnd. Elke stap was moeilijk, maar noodzakelijk.

Na zes maanden kon ik weer naar buiten rennen. Niet in het Spaarnwoude - dat is nog steeds te triggering. Maar in andere parken, op andere tijden. Als ik een hond zie, voel ik nog steeds mijn hartslag versnellen. Maar ik vries niet meer, ik vlucht niet meer.

Een Jaar Later

Het is nu anderhalf jaar na de aanval. Ik ben weer aan het werk als fitnessinstructrice. Ik ren weer, niet zo veel als vroeger, maar wel regelmatig. Ik draag in de zomer weer korte broeken - mijn littekens zijn deel van mijn verhaal geworden.

Ben ik nog bang voor honden? Ja. Zal ik ooit weer zorgeloos een loslopende hond tegemoet lopen? Waarschijnlijk niet. Maar ik heb geleerd ermee te leven. De angst regeert me niet meer.

Tom en ik zijn sterker geworden. Hij heeft geleerd te luisteren zonder op te lossen, te steunen zonder te minimaliseren. Ik heb geleerd dat kwetsbaarheid niet zwakheid is.

Mijn Boodschap

Als je gebeten bent door een hond: neem het serieus. Medisch, juridisch, psychologisch. Dit is geen kleinigheid. Hondenbeten kunnen ernstige fysieke schade veroorzaken, infecties, littekenweefsel. En bijna altijd is er psychologische impact.

Eigenaren zijn verantwoordelijk voor hun dier. Als een hond aanvalt, is de eigenaar aansprakelijk. Zelfs als de hond "normaal nooit doet". Riemplicht bestaat niet voor niets. Laat je niet afschepen met een excuus.

Zoek juridische hulp snel. Bewijs verzamelen is belangrijk: foto's van je wonden, getuigenverklaringen, medische rapporten, kosten documentatie. Hoe beter je documentatie, hoe sterker je zaak.

En zoek psychologische hulp als je angst ontwikkelt. Fobieën behandelen werkt het beste als je er snel bij bent. Wacht niet zoals ik deed tot de angst je leven beheerst.

Je bent niet overdreven. Je reactie is normaal na zo'n traumatische ervaring. Geef jezelf de ruimte om te helen - lichaam en geest.